นิทานแสนสนุก

นิทานแสนสนุก

นิทานเรื่องคนขี้ลืม

                มีชายคนหนึ่งเป็นคนขี้ลืม ขี้ลืมจริงๆ เรื่องอะไรจำได้ประเดี๋ยวเดียวแล้วก็ลืมหมดเขาจะทำอะไรไม่ได้เลย  วันหนึ่งชายขี้ลืมคนนี้ถือมีดเข้าไปในป่าเพื่อจะไปตัดต้นไม้   เดินทางไปได้สักพักหนึ่ง   เกิดปวดอุจจาระ จึงเอามีดฟัดติดกับต้นไม้ไว้ แล้วก็หาที่หลบไปถ่ายอุจจาระ

                พอถ่ายอุจจาระเสร็จก็เดินออกมา เห็นมีดเล่มหนึ่งอยู่ที่ต้นไม้ เขาลืมไปว่าเป็นมีดของตัวเองเขาดีใจมากจึงรีบวิ่งไปคว้ามีดมาถือไว้ แล้วจับมีดชูขึ้นพลางเต้นไปรอบ  ๆ  แล้วพูดว่า   “วันนี้โชคดีแต่เช้าเลยมีดของใครก็ไม่รู้ยังใหม่อยู่   ลับเอาไว้คมกริบทีเดียวเจ้าของมีดนี้แย่มาก ของดีๆ อย่างนี้มาลืมไว้ได้ อ้ายคนไม่รู้จักรักษาของ คนอย่างนี้ทำมาหากิน อะไรมีแต่จะล่มจม”

                เผอิญเขาเดินไปเหยียบเอาอุจจาระที่ตนเองถ่ายไว้เมื่อครู่นี้เข้า ลืมว่าเป็นของตัวเองจึงตะโกนด่าขึ้นว่า  “อ้ายคนอุบาทว์ที่ไหนมาถ่ายไว้ได้ ที่ทั้งป่ากว้างใหญ่มาทำโสโครก
เอาไว้ตรงนี้เอง อ้ายมนุษย์อัปรีย์” 

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :
ขึ้นชื่อว่าคนขี้ลืมแล้ว   มักจะลืมได้ทุกอย่าง   ฉะนั้นจงทำอะไรด้วยความมีสติเสมอ
(จากนิทานพื้นบ้านชุด ขำขัน)

นิทานเรื่อง  แม่ย่าเกลียดลูกสะใภ้

                สีมากำพร้าพ่ออยู่กับแม่สองคน  พอโตเป็นหนุ่มก็แต่งงาน  ในครอบครัวก็รักใคร่กันดี   แต่สาวๆที่ผิดหวังจากสีมา  อิจฉาจึงยุแหย่แม่ผัวให้เกลียดลูกสะใภ้  ตอนแรกลูกสะใภ้ก็ไม่โต้ตอบเวลาแม่ผัวดุด่า  นานเข้าก็โต้ตอบไปบ้าง   ทำให้สีมาหนักใจคิดหาวิธีให้ทั้งสอง  ปรองดองกัน   จึงบอกแม่ว่าจะฆ่าเมียตัวเองให้เพื่อให้แม่สบายใจ

                แต่ก่อนจะฆ่าให้แม่ทำดีกับลูกสะใภ้  สัก 15 วันก่อน   และก็ไปบอกเมียให้ทำดีกับแม่ 15 วันเช่นกันแล้วจะฆ่าแม่ให้  ตั้งแต่นั้นมาทั้งสองต่างทำดีต่อกัน   จนเกิดรักใคร่กันจริงๆ
                พอครบ 15 วันสีมาทำท่าจะฆ่าเมียแม่ก็เข้าห้ามไว้  พอจะฆ่าแม่เมียก็ห้ามไว้  สีมาจึงเอาเคียวเก็บที่เดิมพร้อมยิ้มอย่างสุขใจที่แก้ปัญหาลูกสะใภ้กับแม่เกลียดกันได้สำเร็จ